Ha lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een nieuwe blog vanaf onze huidige locatie: Newcastle, Australie! De plek waar we onze stage doen. De blogs worden steeds langer, maar als je even afleiding nodig hebt van je werk, studie of het bibberend wachten op de trein die uiteraard te laat is, dan is dit perfect! Veel leesplezier!

De tijd in Australie vliegt; alweer ruim twee weken zijn voorbij gevlogen hier! Na wat hectische en spannende dagen zijn we inmiddels wel een beetje gesetteld, al is het allemaal nog wel erg wennen aan de nieuwe omgeving, een nieuwe ‘way of life’ en een vaste plek (al zijn er tussendoor zeker nog wel wat reisjes in het vooruitzicht!).

Wat we in de vorige blog nog niet verteld hadden over onze aankomst in Australie is dat het zo gevreesde border security-moment enorm is meegevallen! Na een zenuwslopend uur in de rij staan (misschien toch een beetje teveel naar het programma Border Security gekeken...) was het moment daar. Nienke is gelukkig niet afgevoerd naar één of ander donker ondervragings kamertje, wat we wel verwachtten omdat ze op dat moment officieel alleen maar een toeristenvisum had (wat absoluut niet bedoeld is voor een verblijf van 5 maanden...) Maar ook etenswaren die we nog snel in onze monden probeerden te proppen voor de bagagecheck en de meegebrachte speculaaskruiden en souvenirs bleken totaal niet interessant. Enkel onze bergschoenen moesten wel even geinspecteerd worden op de Thaise modder, maar de man die dit deed was meer bezig met ons geinteresseerde (of misschien toch onderzoekende?) vragen stellen over onze stage. Grote opluchting dus toen we erdoor waren, en zeker allemaal niet zo streng als op tv ;).

Het gezellig drukke en mooi gelegen backpackershostel in Sydney waar we na die uiterst lange vliegreis vanuit Bangkok als een blok in slaap zijn gevallen, hebben we het na 1 nachtje al verlaten; we zijn de volgende ochtend alweer vroeg richting treinstation vertrokken op weg naar onze uiteindelijke bestemming: Newcastle (een stadje vlak boven Sydney). De treinreis duurt gemiddeld zo’n 3 uur en kost zo’n 7 Australische dollars (= 4,80 euro), daar kan Nederland nog wat van leren! De trein is overigens wel het enige goedkope in Australie, en voor de bus betaal je bijvoorbeel altijd €3,-ongeacht hoe ver je gaat (dus ook voor maar een paar haltes!). Bij aankomst in Newcastle zagen we op straat al gelijk de eerste mensen met surfboards onder hun arm rondlopen, dus dat beloofde al veel goeds. Wat echter niet veel goeds beloofde waren de bussen: die zijn werkelijk niet te begrijpen als je net aankomt, vooral omdat nergens in de bus wordt aangegeven wat de volgende halte is, waardoor je maar gewoon moet gokken waar je bent. Bovendien weet de buschauffeur zelf vaak niet eens langs welke halte hij komt.

21ste eeuw technologie op het station van Newcastle ;)

Een klein detail toen we aankwamen in Newcastle: we moesten die dag een kamer zien te vinden en waren dus nog enigzins dakloos! Gelukkig hadden we sinds voor de reis al contact gehad met twee Nederlandse meisjes uit Wageningen die ook stage doen aan de Universiteit van Newcastle, Maartje en Bonnie, die ons al een beetje kon vertellen hoe het eraan toe gaat in Australie. We hadden die middag maar 1 huisbezichtiging omdat andere kamers waar we afspraken voor hadden langzaam één voor één waren afgevallen, maar we hadden goede hoop voor deze! Vooral omdat we echt niet in een duur hotel of hostel wilden overnachten (en er dus eigenlijk als het leuk genoeg was liefst meteen in zouden willen...een beetje naief achteraf). Maar gelukkig konden we onze koffers bij Bonnie kwijt, dat scheelde een hoop gesleep, dus zij stond ons dan ook op te wachten bij de bushalte. Je legt hier overigens grote afstanden af; alles ligt veel verder uit elkaar dan in Nederland en om vanuit het centrum van Newcastle naar Bonnie te komen moesten we al zo’n 25 minuten met de bus! Na het droppen van onze bagage en een verkoelende limonade bij haar thuis gingen we op weg. Dat was het begin van een lang, zwaar en vermoeiend Groot Kamer-Zoek-Avontuur met hoge stress-levels. Waar google maps aardig vaak in voor kwam in dit grote doolhof van straten, wanhoop onze primaire emotionele staat was, de ‘mall’ (soort plaatselijk winkelcentrum) onze uitvalsbasis voor het gratis internet, en bussen op goeie gok genomen werden.

Aangekomen bij de eerste bezichtiging deed een van de bewoners open en het begon goed; het was de eerste beste typische Australische relaxte surf-dude met wavy haar en ontbloot bovenlichaam, maar hij was nogal verbaasd: er was immers maar 1 klein kamertje vrij voor zover hij wist. Later kwam er een meisje van het kamerverhuurbedrijf en werd duidelijk dat in het huis erachter nog wel een kamer vrij zou zijn. Maar zodra ze de deur van de kamer open wilde doen, bleek er gewoon nog iemand te wonen! Het leeghoofdige, dicht geplamuurde en op mijlhoge hakken lopende meisje van het verhuurbedrijf wist daarop niet echt wat ze moest doen, want die persoon had er al uit moeten zijn. Na onze suggestie dat ze de bewoners misschien even moest vragen hoe dat zat, keek ze ons glazig aan en leek ze ook niet bijzonder veel actie te gaan ondernemen... Maar vroeg ons erna buiten wel doodleuk of we de 2 kamers wilden huren! Ehm... nee niet echt nee! De verontwaardiging en teleurstelling waren groot en dit lieten we dan ook merken: waren we na al die moeite en in die verstikkende hitte voor niks gekomen! Daar stonden we dan op straat in de brandende zon, in de naar ons gevoel ‘middle of nowhere’ en dakloos, terwijl het meisje wegstoof in haar auto.

Na wat gevloekt en getierd te hebben moesten onszelf toch even bij elkaar proberen te rapen en een plan van aanpak gaan bedenken. Stap 1: internet! In de verte zagen we als in een droombeeld een McDonald’s uithangbord (en een McFlurry ijsje klonk op dat moment ook wel erg goed!), dus zijn we maar die kant op gelopen. Helaas, het bord hebben we nooit gevonden; we zijn er allebei nog steeds overuit dat het waarschijnlijk een fata morgana was.

Wel vonden we na een tijd lopen een KFC waar het ijsje misschien niet lekker was, maar waar we wel op internet een makelaar vonden die veel studentenkamers verhuurde. En nog op steenworp afstand ook! Onze laatste kans dus voor die dag.

Maar helaas, het sprankje hoop dat we weer hadden, werd met de makelaar's opmerking dat ze alleen verhuurden tot januari (en daarna moesten we een contract van 6 maanden tekenen) gelijk weer de grond in gestamp. Maar goed... we waren de wanhoop een beetje nabij en dus zijn we toch nog langs twee huizen gegaan met de makelaar, waarvan er één wel oké was. Maar het is niet alsof je zomaar een pakje boter koopt, dus in een vlaag van wijsheid toch maar niet gedaan en besloten die nacht maar in een hotel door te brengen. Dus keerden we uitgeput, bezweet en teleurgesteld weer terug naar Bonnie om onze bagage op te halen.

De volgende dag gelijk rondgebeld en we kregen het voor elkaar om in totaal 4 huizen te kunnen bekijken die dag. Maar helaas volgden er alleen maar teleurstellingen, en bleek het niet uitzonderlijk dat de te verhuren kamers nog bewoond werden (maar wat aardig toch: we mochten wel in het stoffige bed in de garage slapen totdat ze weggingen) of dat we contracten voor langer dan 5 maanden moesten nemen (aan de telefoon: 'Ja hoor, 5 maanden kan wel'; niet dus...). Heel wat stress beheerste op dat moment ons leven... Maar toen we 's middags even op bezoek waren bij Bonnie en Maartje op de universiteit kregen we een belletje van de makelaar van het huis dat we de vorige dag hadden bezichtigd: dat ze ons ook nog wel iets anders konden laten zien. En hoewel we dat hele bedrijf en alle mensen erin hadden vervloekt, waren we toch wanhopig genoeg om toch even te gaan kijken. Op de dooie kakkerlakken en het enigszins smoezelige oude krakende huis na waren deze kamers best wel oke; er was een leuke veranda met barbeque, het was goedkoop, voor onbepaalde tijd te huren, op een goeie lokatie, en vooral: ze stonden leeg! We konden er zelfs gelijk in, en moesten later die middag met een borg bedrag langkomen voor het contract en de sleutel. Halleluja, gelukt!!

Maar nee... Al snel bleek dat de Studenten-Kamer-Goden het ons in dit geval ook niet makkelijk maakten en ons nogmaals op de proef zouden stellen. Om het even kort samen te vatten: we hadden het bedrag van de borg verkeerd begrepen en werden naar de pinautomaar gestuurd om de rest te betalen, anders konden we de sleutel niet krijgen. Het lukte alleen niet: geen enkele pinautomaat wilde ons geld geven; er was sprake van een dagelijks pin-limiet. We liepen rond als een kip zonder kop (we hadden nl ook afgesproken met Bonnie en Maartje, waar we al te laat voor waren) omdat we geen idee hadden wat we nu moesten doen en de makelaar haar telefoon niet opnam. Uiteindelijk was het oke om onze paspoorten achter te laten als ‘borg’ voor de borg, die we dan wel de volgende ochtend voor 10.00h zouden betalen. Daarna zijn we gelijk door geraced richting centrum, waar Maartje en Bonnie ons al aardig wat tijd zaten op te wachten in Napoli; een gezellig, populair en drukbezocht Italiaans restaurant. Gelukkig waren ze niet boos ;) en hebben we die avond even alle stress van ons af kunnen gooien (we waren immers niet dakloos meer!). Maartje en Bonnie bleken al allerlei leuke plannen te hebben voor als wij zouden komen, heel leuk! Ook konden zij ons een beetje vertellen over het leven hier, plus allerlei handige adviezen geven. We hadden bijvoorbeeld op hun aanraden een ‘Opal’ kaart aangeschaft, een soort OV-kaart waarmee je in-/uit checkt in de bus. Maar omdat die in de meeste bussen nog niet werkt hebben we de afgelopen tijd vrijwel altijd gratis gereisd (en we kunnen jullie vertellen: dit waren heel wat reisjes!). Na het etentje zijn we weer naar ons hotel gegaan (waar we onze koffers gelukkig hadden kunnen achterlaten) en na een nachtelijke wandel-/sleeptocht bij ons huis aangekomen. We hebben meteen even kennis gemaakt met een van onze huisgenoten die nog wakker was, maar zijn, nadat we onze koffers in onze lege muffige kamers gedumpt hadden, direct onder onze pasgekochte lakens in slaap gevallen.

De volgende ochtend toen we het overige bedrag wilden gaan pinnen kwamen we erachter dat een dagelijks pin-limiet helaas gelijk is aan een 24-uurs limiet! De makelaar heeft dus nogal wat geduld met ons moeten hebben, maar uiteindelijk konden we het online overmaken (op Nienke's mobiel op het internet van de mall; niet echt makkelijk). Maar pffft! Het is dan uiteindelijk gelukt, we hebben officieel een kamer!

Na de laatste kamer-stress hadden we het wel even gehad en zijn we naar het strand afgereisd om wat uit te waaien. Wat was het daar mooi! Na langs een soort boulevard te hebben gelopen kwamen we bij het strand.

Je hebt hier niet één lang strand zoals in Nederland, maar er zijn meerdere baaien die elk een andere naam hebben. Daar waren vele golfsurfers druk bezig de levensgrote golven te pakken, erg leuk om te zien! Ook liepen we nog langs zogenaamde ‘Ocean baths’, baden die letterlijk worden gevuld als het water van de zee hoog genoeg is en over de randen treedt. Na nog even door het centrum van Newcastle, dat vlakbij de zee is, te hebben geslenterd, zijn we naar huis gegaan en konden we eindelijk weer geld pinnen om boodschappen te doen. Na al dat uiteten gaan van de afgelopen tijd was het wel ‘ns fijn om eindelijk eten te kopen om zelf te gaan koken! En dat hebben we dan ook gedaan die avond. Een van onze huisgenoten Michael kwam wat later binnenvallen en daar hebben we even mee gepraat. Hij doet een PhD scheikunde aan de universiteit en komt uit Sydney, waar hij bijna elk weekend heen reist. Toen we vroegen waar de andere jongen (Jamie) was die hier ook woont bleek dat die er al die tijd al was geweest en gewoon op zijn kamer zat. Niet een heel sociaal type dus... Omdat ons het wel genereus leek hebben we Michael wat aangeboden van de rest van onze spaghetti (wat aardig wat was), maar later bleek dat hij gewoon alles had opgegeten! Onze eerste maaltijd in ons nieuwe huis was dus een succes ;).

In de dagen die volgden hoefden we nog niet direct te beginnen met onze stage dus zijn we naast een aantal leuke dingen/uitstapjes ook nog aardig wat keren naar het winkelcentrum geweest; omdat er werkelijk niets anders dan een bed, bureau en kast in onze kamers stond moesten we zowel praktische als opfleurende dingen kopen, aangezien we niet 5 maanden in een soort kale cel willen leven. Het aantal inkopen was uiteindelijk dus wat meer dan we hadden gedacht (nadat het een dag 38 graden was geweest en we niet nogmaals in een heteluchtoven wilden slapen hebben we bijvoorbeeld elk een ventilator aangeschaft) en dit kostte nog best veel tijd, gesleep en GELD! Tja, Australie is nu eenmaal duur, dat wisten we, maar je geeft hier letterlijk geld uit als water. Zelfs als je ECHT alleen dingen met de meeste prioriteit koopt ben je veel kwijt, zeker in de grote supermarkt in het winkelcentrum. Het is best leuk om er doorheen te lopen; net als in Amerika hebben ze zoveel producten waarvan wij het bestaan niet eens afwisten. Maar producten als fruit, groenten, kaas, yoghurt en vlees (zegmaar alles wat gezond is) zijn erg duur! Ook kwamen we nog Nederlandse appelmoes tegen, drop, speculaas en ‘Nederlandse wortelen’... Wat daar nu precies zo bijzonder aan is...?

Naast het doen van al die inkopen zijn we nog een dagje naar Newcastle centrum gegaan. Er zijn een paar gezellige straatjes met hippe cafe/restaurantjes, artistieke winkeltjes en kunstgallerijen te vinden. Kunstenaars schijnen hier heen te trekken, waardoor dit momenteel steeds meer opkomt. In andere straten is echter niet heel te beleven dus daar ben je al snel uitgekeken.

Ook zijn we een dag gaan kanoën met Maartje en Bonnie; er is hier in de buurt mooi natuurpark/reservaat, de Hunter Wetlands Center (Newcastle ligt in de zogeheten Hunter Valley), waar je kan wandelen en andere activiteiten doen. We kregen trouwens nog een hele uitleg wat we moesten doen als we uit onze kano vielen (er zaten wel haaien in het water, maar er was nog nooit iemand aangevallen...jaja...) blijkbaar zijn ze kanoën hier niet zo gewend. Het was wel een mooie kanotocht (hoewel we eerst vooral bezig waren met recht vooruit varen en (elkaar uit-) lachen om onze kanokunsten), onder allemaal mangrove bomen door. Daarna hebben we nog wat door het park gewandeld; er waren moerassen, veel verschillende vogels en... muggen, electriciteitsmasten en hekken! Beetje jammer.

Een andere dag zijn we naar Sydney gegaan met de trein. We hadden een dagkaart (omgerekend rond de 16 euro) en daarmee konden we met de trein, bus en ferry reizen. Het mooie aan Sydney is dat het water overal zo dichtbij is (en er dus overal een lekker windje staat) en er vele parken zijn. We moesten natuurlijk gelijk even langs het wereldberoemde en indrukwekkende Opera House, dat direct naast het water ligt, en hebben vervolgens de ‘Pylon Lookout’ toren beklommen, waar je een geweldig uitzicht over de hele stad hebt! Daarna zijn we doorgelopen naar de bus om richting Bondi Beach te gaan; dit ligt echter nog best ver uit het centrum, dus tijdens de lange busrit konden we ook nog wat van de stad zien. Het beroemde Bondi Beach (voor Nienke voornamelijk bekend van het gelijknamige real-life Baywach tv-programma en dus erg leuk om in het echt te zien) was net zo mooi als op TV, net als de mensen die er aan het zonnen waren. Vlakbij zijn er vele mooie stranden te vinden (waar we zeker nog wel een keer voor terugkomen!) maar Bondi Beach is wel een van de hippere strand van Syndey. Na ook even hip geweest te zijn zetten we onze tocht door naar Manly: een buitenwijk van Sydney die aan de kust ligt en waar je met een prachtige ferry tocht kan komen.

Maar terwijl we in Manly een lekkere pizza begonnen weg te werken aan het strand, bleek bij het plannen van onze terugweg naar Newcastle dat we onze laatste kans al gemist hadden en er eigenlijk geen mogelijk meer was om terug te komen! Enigzins in paniek zijn we snel weer terug naar Sydney gehaast. Gelukkig bedachten we al snel dat er wellicht wel treinen zouden gaan maar helaas de laatste bus in Newcastle zouden missen, met als gevolg dat we in Newcastle dus een (uitzonderlijk dure) taxi naar huis terug moesten nemen! Sydney was een leuke stad, maar volgend bezoek wat beter plannen!

De andere dagen voor onze stage hebben we o.a. verderweg gelegen winkelcentra afgestruind, onze entree gemaakt in een plaatselijke pubquiz (waar we erachter kwamen dat we ons echt eens moesten verdiepen in de Australische cultuur, sport en politiek...), ons met gevaar voor eigen leven fietsend met helm en al op de weg begeven (ze hebben hier nauwelijks fietspaden dus je rijdt én links én vlak naast voorbijrazende auto’s), de kerstman in levende lijve ontmoet (in het winkelcentrum gaan hele gezinnen met hem op de foto), een Farmer’s Market bezocht waar ze organische producten maar ook allerlei internationale gerechten zoals ‘Dutch pancakes’ (poffertjes!) verkopen, frozen yoghurt ijs gegeten in allerlei smaken met alle mogelijke toppings die je maar kunt bedenken (hopelijk komt er in Nederland ook nog zo’n goddelijke winkel...), wat gerelaxed, en het huis wat schoongemaakt. Dit laatste o.a. om de strijd aan te gaan met de kakkerlakken hier! Die hebben maat S tot maat XXXL en komen vooral ’s nachts gezellig met z’n allen over het aanrecht, keukenvloer of badkamermuur krioelen waardoor je je telkens suf schrikt als je in het donker door het huis loopt! Maar dat was nog niet alles... de vloer/muur was één ding, maar het voorhoofd van Daphne die diep in dromenland was, was blijkbaar nóg comfortabeler voor kakkerlak maatje XXXL... Waaaah!!!:o Dat was wel even schrikken voor haar ja (en wat uurtjes minder slaap die nacht!).

Verder hebben we afgelopen zaterdag gesurft! Dat laatste was toch wel iets wat we al een langere tijd hadden gepland, en toen was het zover... We hadden Maartje en Bonnie ook enthousiast gemaakt dus daar gingen we, op naar het strand, voor 2 uurtjes surfles! Ach, die golven hier, dat gaat vast wel als we beetje hulp krijgen... Maar we moesten toch wel even slikken toen we na de uitleg van onze surfinstructrice tot onze enkels in de zee stonden; die golven die daar op ons kwamen afrollen (nee, afdenderen/afstormen) waren wel even van een andere orde dan die zielige rimpeltjes in Nederland... Toch gingen we de uitdaging aan en ging het uiteindelijk (voor omstandigheden) nog best aardig en hadden we er ook wel plezier in. Onze instructrice moest ook toegeven dat deze golven enigszins heftig waren voor ons; je moet net geluk hebben met het tij en de wind.

Na 2 uur hadden we wel genoeg porties zeewater gehad voor een dag. Na nog even lekker op het strand te hebben gerelaxed (wél na elk mogelijke plek in te hebben gesmeerd met zonnebrandcreme; de UV-straling is hier een stuk sterker dan in Nederland!) zijn we bij een gezellig eetzaakje neergestreken voor kip met ‘chips’ (friet). De kip die je kon bestellen kon op veel verschillende manieren/met verschillende kruiden worden bereid, lekker! Daarna hebben Maartje en Bonnie ons nog even meegenomen naar de chocoladehemel in Newcastle voor het toetje. Kortom; alles wat we er die dag af hadden gesurft zat er hoogstwaarschijnlijk net zo goed weer aan... Erg gezellig, dat wel! De dag erna bleek dat het nog erger had gekund qua weer: overdag een enorme hittegolf en later op de dag barstte er een gigantische onweers/tropische storm los!!

Nu zijn we niet geheel alleen naar Newcastle gekomen om wat te surfen...maar natuurlijk ook voor onze stage aan de universiteit! En ja, op een gegeven moment was het moment daar en brak onze eerste stagedag aan. Het was wel even omschakelen die bewuste ochtend, maar daar gingen we dan, te voet (zo’n 25 minuten) naar de afdeling waar we moesten zijn: de ‘Priority Research Centre for Physical Activity and Nutrition’.

De vele gebouwen die deel uitmaken van de universiteit en dus samen de campus vormen zijn gelegen in een groot en mooi bosrijk gebied met totaal een oppervlakte van maar liefst 140 hectares! Als je van het ene naar het andere gebouw loopt lijkt het dus eigenlijk alsof je een mooie boswandeling maakt (al zijn de muggen verschikkelijk persistent en steken ze waar ze kunnen, met als resultaat dat we onszelf, elkaar of die miezerige muggen voortdurent aan het meppen zijn). We hoefden gelukkig pas om half 10 op het kantoor van onze begeleider, professor Clare Collins, te zijn. Ondanks dat Nienke nog geen visum had om al echt te kunnen beginnen (die moet elk moment aankomen...) ging ze toch mee voor de introductie/rondleiding, ervan uitgaande dat ze daarna wel weer naar huis zou moeten. Dat liep wel anders want er stonden o.a. einde-jaars presentaties op de planning waar we heen konden en we kregen gelijk al een opdracht (zie verderop). Maar officieel is ze nog niet echt aan het werk maar ‘observeert’ ze alleen maar (zoals onze begeleider het noemt :p). Na kennis gemaakt te hebben met Clare, een super hartelijke en sympathieke vrouw, hebben we even gepraat over onze projecten. Beiden doen we verschillende onderzoeken, maar ze gaan allebei over portiegrootte: Nienke gaat meehelpen bij een project van een post-doc uit Zwitserland, die de dag na ons is aangekomen. Dit project gaat over het schatten van portiegroottes (van snacks) door jongvolwassenen en daarvoor wordt nep-voedsel gebruikt! We hebben dat nep-voedsel trouwens ook mogen bekijken/voelen en qua textuur lijken ze enorm op echt voedsel! Van chocolaatjes tot hamburgers tot plakjes gerookte zalm; heel grappig om te zien.
Daphne wordt betrokken in een onderzoek dat gaat over veranderingen in portiegrootte van voedsel specifiek bij kinderen, en vergelijkt daarbij nationale voedingsdata uit 2007 met data die recentelijk binnen zijn gekomen. Naast onze eigen projecten werd duidelijk dat er nog aardig wat mogelijkheden zijn om bij (de praktische uitvoering van) andere lopende onderzoeken betrokken te worden, dus waarschijnlijk wordt het een veelzijdige stage! Clare heeft ons vervolgens hoogst persoonlijk rondgeleid en ons aan een hoop mensen voorgesteld die we onderweg tegenkwamen. Erna konden we echter bijna geen enkele naam meer herinneren. Wat ons gelijk opviel is dat iedereen (en dat geldt eigenlijk voor Australiers in het algemeen) hier zo open, enthousiast en geinteresseerd is in wat je hier gaat doen. Je knoopt makkelijk een gesprek aan met iemand van de afdeling waar je verder niet eens mee te maken hebt. We voelden ons de eerste dag dan ook meteen welkom. Wat minder was dat we in een ijskoude en donkere kamer werden neergezet, in afgeschermde hokjes. Ook kregen we een laptop ipv een vaste computer, wat niet echt heel fijn werkt. De twee jongens die daar zitten zijn erg aardig maar blijkbaar houden ze erg van de kou... en niet van licht. We hebben dan ook gelijk de jaloezieen open gezet, maar dit had nog niet veel invloed op onze gemoedstoestand... moesten we hier 4 maanden doorbrengen? Gelukkig, we hebben het inmiddels nog even nagevraagd en blijkbaar was er voor nu (en hopelijk voor langer) toch nog plek op de eerste verdieping (waar het merendeel van de afdeling zit en waar meer warmte en licht is). We zitten nu in een soort open ruimte, dus afleiding heb je af en toe wel maar het heeft wel een fijne sfeer dus dat vinden we eigenlijk wel prima. Daphne is al een beetje begonnen met inlezen voor haar project, en verder hebben we beiden een opdracht gekregen waar we wel even zoet mee zijn: helpen bij een systemiatische review. Dit houdt kortgezegd in dat we ieder de titels en/of korte samenvattingen van bijna 600 artikelen moeten doornemen en kijken of ze kunnen worden gebruikt voor één groot overzichtsartikel (daar is een van de onderzoekers hier op de afdeling mee bezig). Verder gaan ze hier bijna elke dag wel samen lunchen rond 12.00u, dus dan leer je gelijk wat mensen kennen!

Dat we nu full-time aan de slag moeten op de universiteit betekent echter niet dat het nu gedaan is met onze avonturen! Voor komend weekend staat er bijvoorbeeld alweer wat koala-geknuffel op de planning en zijn we uitgenodigd om bij onze begeleider te komen barbequen. Als jullie willen weten hoe dat was en wat we daarna gepland hebben zullen jullie simpelweg nog even de volgende blog af moeten wachten! ;) En ondertussen proberen we jullie wel wat warmte naar het koude en natte Nederland toe te wuiven...

Liefs en zonnige groetjes van Down Under,

Nienke en Daphne

(oei… hij was wel erg lang deze keer! Maar hopelijk vonden jullie het de tijd wel waard!)