Hallo allemaal!

Onze laatste blog is alweer een tijdje geleden! Maar dat komt ook wel omdat het ‘gewone ’ leventje hier is begonnen en we nu ‘normale’ werkende mensen zijn ;) Hoewel... we kunnen de zonnige weekenden gevuld met strand, surfen, paardenraces, dagjes Sydney en nog meer niet echt normaal noemen natuurlijk. Inmiddels is het hier herfst, maarja, herfst betekent hier natuurlijk niet hetzelfde als in Nederland en daarom lacht het zonnetje ons nog vrolijk toe.

Zoals we al even beschreven in onze vorige blog; na terugkomst van onze roadtrip begon de stage voor ons gevoel dan ook wel echt! Het was wel even inkomen zeg! Bij Nienke begon haar onderzoek en het zoeken naar deelnemers en Daphne moest nu toch echt aan de slag met haar analyses. Helaas was het deelnemers vinden voor Nienke nog niet echt makkelijk: er waren nauwelijks studenten op de uni omdat het nieuwe schooljaar nog niet begonnen was. Inmiddels is dat wel anders! Eind februari begon het eerste semester en waren er dus ongeveer 6000 meer mensen op de campus! Even wennen voor ons dus, want het was in een keer een drukker vergeleken met wat we al die tijd gewend waren! Ook wel lastig ’s ochtends op de fiets: bijna iedereen komt hier lopend of met de auto naar de uni, waardoor we ons letterlijk zigzaggend een weg moeten banen over het fietspad (lekker verwarrend: de buitenlanders lopen rechts en de Australiërs links...) of we eeuwen staan te wachten bij een kruispunt: er staan al files vanaf de snelweg en weinig auto’s lijken zin te hebben om voor je te stoppen. Ook worden er uit parkeerplaats-schaarste vaak zelfs auto’s midden op het enige fietspad neergezet! Australiers kunnen duidelijk niet goed omgaan met het fietsverkeer...

Gelukkig voor Nienke zijn er nu dus wel (na aardig wat promoten; de Snack Study is inmiddels een heel fenomeen op de uni!) een stuk meer mensen die willen deelnemen en is ze waarschijnlijk wel klaar met alle metingen voordat we weggaan. Het doel is om in totaal minstens 120 deelnemers te werven, maar door hoge opkomst zijn het er nog veel meer. Op het moment is ze veel in het foodlab te vinden, waar elke dag wel een aantal deelnemers langskomen.

Na wat struggelingen heeft Daphne inmiddels ook haar draai gevonden en zijn bijna al haar resultaten binnen. Haar data set met meer dan 12.000 mensen en het nieuwe statistische programma waarmee ze moest werken bezorgden haar af en toe wel wat grijze haren en het eindeloze telefonisch/email overleggen met de mensen die er wat meer vanaf zouden weten ging ook niet altijd even soepel. Ook is het af en toe lastig voor haar dat Clare (een zeer druk bezette professor) haar enige begeleider is en ze dus niet af en toe met iemand kan praten over haar project.

Gelukkig hebben we af en toe ook even wat afwisseling in onze dagelijkse bezigheden; we hielpen allebei mee met een systematische review, Daphne neemt als het nodig is wel eens een meting van Nienke over (soms komen er opeens 2 tegelijk!) en ook hebben we metingen gedaan voor de ‘Hunter Health Kick’. Dit is een programma voor Australiërs waarin ze 10 weken lang worden begeleid en gemotiveerd via een site om gezonder te eten en meer te sporten, met als doel om af te vallen.
We kregen eerst een training op de uni waarin we leerden om lengte, gewicht, lichaamssamenstelling en taillemaat op te meten (dit klinkt heel simpel, maar iedereen moet dit natuurlijk zoveel mogelijk op dezelfde manier doen). Ook was er een apparaat dat het pigment van de hand meet en aan de hand daarvan groente en fruitinname kan schatten (dit is een vrij nieuw ontwikkelde methode). Deze laatste meting werd door 1 persoon gedaan om grote verschillen in manier van meten te voorkomen, dus daar hebben wij ons dus niet echt mee bezig gehouden. De andere vrijwilligers die samen met ons de metingen deden waren voornamelijk mensen van de afdeling of voedingsstudenten (3^e jaars), erg leuke mensen! De metingen vonden plaats op zowel de uni als in een groot winkelcentrum in de buurt Charlestown waar we elke keer met de auto heengingen. We pikten onderweg naar het centrum ook altijd het Amerikaanse meisje Alexa op die vlakbij het strand en centrum woont en het centrum moeilijk met de bus kon bereiken.
We hadden echter een beetje verkeerd begrepen wat de dresscode was als vrijwilliger; de eerste dag dat we bij het winkelcentrum aankwamen bleek er allerlei pers aanwezig te zijn en stond iedereen, helemaal chiq aangekleed, netjes opgesteld. Ook Clare Collins was aanwezig om de pers te woord te staan. Oeps, we wisten echt niet dat het allemaal zo netjes was! :O Gelukkig was het geen ramp (we zagen er nog wel enigszins toonbaar uit hoor, haha) en kon het meten beginnen. In totaal waren er zo’n 400 deelnemers, maar dat aantal was verspreid over een aantal dagen. De deelnemers schreven zich in en gingen vervolgens langs allerlei ‘stations’ waar ze opgemeten werden. Dit natuurlijk om na 10 weken hun voortgang goed te kunnen zien. Wij werden voornamelijk neergezet bij het lengte, gewicht en taille station maar mochten af en toe ook even ‘buddy’ zijn. Dit betekende dat je mensen die binnenkwamen langs de stations leidde en op een ipad hun gegevens invoerde. Dit laatste was ook een welkome afwisseling; na zo’n 20 verschillende tailles opmeten wil je ook wel eens wat anders doen! Bovendien is het soms erg lastig omdat je niet bij iedereen direct het precieze meetpunt kan vinden... Het was hoe dan ook een erg leuke ervaring, mensen (zowel deelnemers als collega’s) waren erg enthousiast en vriendelijk (en soms kon het zomaar zo zijn dat een Australiër opeens Nederlands tegen je ging praten)!

Op het kantoor op de uni waar we zitten hebben we het ook erg getroffen! We hebben erg leuke collega’s; iedereen is even aardig, behulpzaam en oprecht geïnteresseerd en vaak als je gewoon even snel een koffie wil halen in het keukentje sta je al snel een gezellig gesprek te voeren met wie er dan op dat moment ook is. Ook kan het zo zijn dat Clare Collins (onze begeleider) je linea recta meeneemt voor een zogenaamde ‘Walk ’n talk’; alles wat je wil bespreken wordt besproken onderweg naar de koffietent in het gebouw verderop (en die cappuccino wordt uiteraard door Clare zelf betaald). Ook hebben we veel lol met Wayne, de 'hij-weet-het-wel persoon' op de afdeling. Hoe zijn functie nu precies wordt genoemd weten we niet echt, maar hij regelt alles wat geregeld moet worden. We leren hem trouwens ook wat Nederlands (hij is best wel goed!). We kunnen hem alles vragen. Daardoor komen we vaak op de meest vreemde onderwerpen, waarvoor veel gegoogeld moet worden en veel gelachen wordt.

Sommige van onze collega’s zijn inmiddels ook wel een beetje onze vrienden geworden; we gaan met ze uit eten, surfen, naar pubquizes, en noem maar op! Met de Poolse Magda en de Zwitserse Tamara (ook Nienke’s begeleider) gaan we tijdens de lunch nog wel eens naar Body Pump in de sportschool van de uni, dit is een fitness les waar je spieren aardig wat te verduren krijgen. Een gezonde en lekkere smoothie in ‘The Bar on the Hill’, een gezellig studenten café vlakbij ons kantoor, plakken we er meestal achteraan. Ook gaan we met z’n vieren wel eens (vroeg!) ontbijten in het centrum voordat we naar het werk moeten, erg gezellig!

Speciale gelegenheden laten ze hier ook zeker niet schieten! Zoals verjaardagen; op Nienke’s verjaardag had Katherine, een meisje van het PhD kantoor, een heerlijke taart gebakken (ze vinden het hier wat minder normaal dat de jarige zelf een taart bakt) en ook waren er na het werk veel collega’s een drankje komen doen in the Merewether Surfhouse, een café op een prachtige locatie aan het strand. Daarna zijn we lekker fish ’n chips wezen eten aan het strand. Meer Australisch kan dus bijna niet!

Op Daphne’s verjaardag had Katherine een enorme hoeveelheid chocolade cupcakes gebakken, super lekker! Ook werd er in het kantoor nog in drie talen voor haar gezongen (Pools, Nederlands en Engels) onder het genot van zelf-gebakken wortel taart.

De dag werd afgesloten met malibu-cola en een heerlijke hamburger aan het water, in de gezellige haven van Newcastle. Het blijkt wel dat Katherine hier de feestjes-regelaar is, want ze organiseerde ook een diner wat later in diezelfde week, voor alle personen die in maart jarig waren (dit zijn er 5 inclusief Daphne!).

Een andere speciale gelegenheid die Australiërs nooit en te nimmer voorbij laten gaan is Australia Day (26 januari)! We waren die dag uitgenodigd door Elroy van kantoor voor een feestje van een vriend, waar ze zelfs een hele pizzaoven hadden staan! (Hij stond op een trailer dus werd zelfs overal naar toe getransporteerd!) De lekkerste pizza’s werden er in bereid en ook Daphne ging als een echte pizza bakker aan de gang.

Het toetje, Nutella en aardbeien op de pizza, was ook echt goddelijk! En Australia day is geen Australia day als er ten eerste geen Triple J's top 100 is én als er geen cricket wordt gespeeld! Dat laatste was voor ons beiden een eerste (en bijzondere) ervaring...! Een beetje met goed geluk slaan, net als met softbal op de middelbare school... (Wisten jullie trouwens dat een cricket wedstrijd ontzettend lang kunnen duren? Soms wel zo’n 7 uur!!)

Australia Day was hoe dan ook geslaagd; het feestje was ontzettend gezellig, met leuke mensen, en duurde vrijwel van ’s ochtends tot aan het eind van de middag.

Zoals we al even zeiden; doordeweeks is het hard werken geblazen maar de weekenden worden zoveel mogelijk gevuld met allerlei activiteiten (zelfs al is er geen speciale gelegenheid ;)). Het leuke is ook dat er altijd wel iemand voor in is om iets te gaan doen. We hebben zelfs een keer gemini-golft en Tamara organiseerde een weekend een heerlijke ‘breakfast’-barbeque (barbequen kan hier op elk moment van de dag!). Ook hadden we in een weekend beachvolleybal georganiseerd met een groepje mensen en dit was erg geslaagd! Er staan op de stranden hier al netten die je gewoon kan gebruiken, we moesten alleen nog een volleybal kopen. Ontzettend warm wel, dus een duik in de zee was daarna erg welkom! Zwemmen is hier echter niet altijd mogelijk, stranden kunnen namelijk om 2 redenen zijn afgesloten; óf er zijn haaien gespot voor de kust óf de golven zijn simpelweg te hoog (en nee, dit is niet maar een beetje hoog...). Dat eerste gebeurt hier regelmatig en dat laatste hebben we ook meegemaakt en toen kwamen zelfs volleerde surfers afdruipen na een poging in de zee te hebben gewaagd. Al durven we de meeste golven hier inmiddels wel aan; die ene keer hielden we het maar bij een lekkere koffie veilig aan het strand. Erg indrukwekkend om te zien, dat wel!
Ook hebben we DE surfplek ontdekt, waar het vrij rustig is en de golven niet zo enorm zijn; One Mile beach is precies goed voor mensen die het beter willen leren. Dit strandje ligt iets ten noorden van Newcastle en je bent er in ongeveer drie kwartier met de auto. De eerste keer nam Wayne ons en Magda mee en heeft hij ons een uitgebreide uitleg gegeven.

Daarna zijn we nog een paar keer geweest, o.a. met een paar mensen die we via Elroy (PhD-er op kantoor) kennen en op de roadtrip al hadden ontmoet. Dit zijn enorm gastvrije mensen die ons vaker uitnodigen voor dingen. Na wat te hebben gesurft op One Mile zijn we toen iets noordelijker nog in een grote auto van hen (4-wheel-drive) off-road gegaan om kleine afgelegen en rotsachtige strandjes te bezoeken. Het is daar echt prachtig!

Omdat het leven hier toch best wel anders is dan in Nederland, en die Australiërs af en toe wel een beetje raar zijn hebben we een lijstje samengesteld.

Je bent geen Australiër totdat je:

– Waar je ook gaat of staat een fles zonnebrand bij je hebt en je anti-muggenspray zo ongeveer als deodorant gebruikt.

– Een heerlijke ontbijt BBQ ('brekkie barbie') hebt verorberd.

– Midden in de gang van de universiteit met je rechter slipper een gevaarlijke spin hebt doodgeslagen.

– In je nette jurkje en hoedje naar de paardenraces bent geweest om met goede moed wat geld te vergokken en natuurlijk hopeloos hebt verloren...

– Aan het surfen bent geweest maar achteraf toch niet helemaal zeker was of die schaduw die daar zo snel door het water gleed nou wel echt een dolfijn was...

– Met de auto naar de supermarkt bent geweest. Die aan het eind van de straat zit.

– Fish & Chips hebt gegeten op het strand.

– Je in je bikini op de parkeerplaats van de supermarkt bevindt, en dat je dat zelf eigenlijk helemaal niet raar vindt (en anderen ook niet).

– 3 surfboards en 2 mensen in je auto hebt weten te proppen.

– De gewoonte hebt om even tegen de wc-bril aan te tikken voordat je gaat zitten, om zeker te weten dat je de wc niet deelt met een kakkerlak, kolonie mieren of giftige spin.

– Je je avondeten de volgende dag als lunch meeneemt naar kantoor

– Je je wekker niet meer nodig hebt omdat je elke ochtend stipt wordt gewekt door een heel orkest aan luidruchtige inheemse vogels (dus ook in het weekend...).

– Je de supermarkt medewerkers dit keer wel op tijd je eigen tas weet toe te stoppen om te voorkomen dat ze al je boodschappen per item in slechte grijze plastic zakjes verpakken.

– Je een surfboard als ornament gebruikt voor de woonkamer. Gewoon, omdat het kan.

– Helemaal één bent geworden met het zand: het is overal, maar dan ook echt overal! Maar inmiddels heb je er maar vrede mee...

– Je je bed net ver genoeg van de muur afschuift zodat de kakkerlakken er in ieder geval niet op die manier in kunnen klimmen.

– Je altijd 'bedankt' zegt, ook al doe jij iets voor iemand anders.

– Je niet eens meer merkt dat je geen schoenen meer aanhebt. En als je een keer dichte schoenen of een lange broek aanmoet, je je helemaal claustrofobisch voelt.

– Je die 5 meter hoge golf één voor één moeiteloos induikt terwijl je ondertussen een belangrijk gesprek voert.

– Alle woorden afkort: mosquitos → mossies BBQ → barbie Australian → aussie breakfast → brekkie

– 'Drop bears' zogenaamd je grootste angst zijn! Als je als toerist net in Australië gearriveerd bent zullen menige Australiërs je vertellen over dropbears: gevaarlijke dieren die vooral 's avonds en 's nachts uit bomen naar beneden springen en je aanvallen. Dit is echt het gevaarlijkste dier in Australië! Naief als je dan bent geloof je dat wel, aangezien je er sowieso van uit kan gaan dat alles in Australië je probeert op te eten...! Maar zodra ze een foto laten zien, blijkt al snel dat het hier gaat om een gemuteerde koala:

– Je als fietser helemaal gewend bent dat je voorrang krijgt op een zebrapad. Maar daar houd het ook wel op met je rechten als fietser: aangezien ze hier simpelweg een fietspad symbool op de vluchtstrook naast de snelweg verven en dat dan een 'fietspad' noemen. En als ze dan al wel iets hebben als een fietspad, dan heb je grote kans dat die gewoon opeens ergens ophoudt en je alsnog moet doen alsof je een auto bent midden op een grote rotonde.

– Je niet meer je hele levensverhaal uitstort als iemand vraagt 'Hi, how are you'? Maar gewoon braaf 'I'm fine, and you?' terugzegt. Dit is een hele irritante begroeting!

– Het weer alleen met iemand bespreekt wanneer er letterlijk een cycloon boven je aan het vormen is. Niet zoals in Nederland als het een keer langer dan een uur regent.

– Je ervan uitgaat dat er overal wel standaard een openbare wc (altijd met wc papier), BBQ en waterfonteintje te vinden is.

– Er een buidelrat boven je kantoor woont en je gewaarschuwd wordt dat je beter geen eten kan laten staan 's nachts. Het kan ook zomaar zo zijn dat ‘ie overdag achter het ventilatierooster 5 meter bij je bureau vandaan rustig ligt te slapen. Of dat je als je rustig een keer lekker koffie staat te maken, opeens allemaal gebonk, gekras en gesis boven je hoort.

– Met de auto gewoon lekker links inhaalt op de weg, ook al mag dat gewoon niet. Ook regelmatig door gigantische vrachtwagens.

– RSI hebt opgelopen door stomme, hoge en onhandige draaiende deurkoppen...

– Flipflops (slippers) 'thongs' noemt (was nogal verwarrend in het begin...)

– Zo ver de zee in bent gegaan dat je door de lifeguards gesommeerd wordt dichterbij de kust te komen vanwege de sterke stroom en hoge golven.

– Je altijd zorgt dat er altijd iemand verder dan jou de oceaan in is; met het idee dat een haai achter het eerste het beste lekkere hapje gaat die hij tegenkomt.

Op basis van dit lijstje zijn wij nu volleerde Australiers! We hopen dat jullie door dit verhaal een beetje een idee hebben gekregen van ons leven hier. Helaas komt er alweer snel een eind aan: over ongeveer 3 weken moeten we Australie alweer verlaten... Het wordt nog even stressvol omdat we binnenkort ons verslag zullen moeten inleveren en er een eindgesprek en presentatie aankomen. Gelukkig hebben we ook nog aardig wat leuke dingen in het vooruitzicht! Onze volgende blog, over onze laatste avonturen en het afscheid schrijven we waarschijnlijk vanaf het vliegveld, wachtende op het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland!

Warme groetjes uit Australië,

Nienke en Daphne