Lieve vrienden en familie,

Het is alweer december en dus zitten we midden in alle feestdagen. Wel echt heel raar om kerst en oud en nieuw te vieren als het buiten zo’n 30+ graden is, maar het is weer eens wat anders! Maar helaas hebben we dit jaar dus geen Sinterklaas of zwarte piet gezien, en zullen we de gezelligheid van kerst en de oliebollen moeten missen... Of toch niet?!

Hoewel het een beetje vroeg was, kunnen we (onze eigen gebakken!) oliebollen al van het lijstje afstrepen. Toen we namelijk werden uitgenodigd voor een house-warming van twee collega’s van de afdeling en iets te eten moesten meenemen, was het natuurlijk wel zo leuk om iets 'Hollands' mee te nemen! Maartje en Bonnie hadden zelfgemaakte appelflappen en wij dus oliebollen mét poedersuiker! Gelukkig zorgden de gastheer en gastvrouw wel voor een goed laagje in de maag, want naast ontzettend veel heerlijkheden die voor het grijpen lagen (zoals een typische Australische ‘damper dip’) was de Poolse gastvrouw absoluut niet zuinig met haar heerlijke frambozen wodka en bleef ze ons maar gul shots inschenken. Aangezien ze het na 6 shots nog steeds 'ronde 2' noemde, was het nogal een leuke (en lachwekkende) avond! Gelukkig konden we met een collega mee terugrijden (die zich had ingehouden qua drank), want de laatste bussen in het centrum gaan tot rond 23u. Wel een beetje lastig voor ons dus, aangezien wij een half uur van het centrum wonen.

De dag erna zaten we eigenlijk nog vol van het bovengenoemde feestje en protesteerden onze hoofden ook enigszins, maar moesten we op tijd door naar de BBQ van onze stagebegeleidster (Clare). Dat betekende wel anderhalf uur in de bus met een chauffeur die er 'nogal zin an had' en naar ons idee te weinig rekening hield met Nederlanders die de dag ervoor misschien iets teveel gedronken hadden... Maar de rit was het waard: Clare en haar familie wonen aan Lake Macquarie, het grootste meer op het zuiderlijk halfrond, in een prachtig gelegen huis! Er worden duidelijk veel watersporten (o.a. windsurfen en zeilen) beoefend in dit gebied. De hartelijke man van Clare tourde ons eerst wat rond over het meer tijdens een speedboot ritje, en daarna mochten we voor het eerst in ons leven gaan paddleboarden (zie foto).

Paddleboarden, een sport waarbij je staande op en soort surfboard vooruit peddelt, is een vrij populaire sport in Australië. We hebben het paddleboarden niet helemaal droog gehouden, maar laten we even duidelijk maken dat dit kwam omdat Daphne haar peddel kwijtraakte en Nienke zo nobel genoeg was om haar te redden (dit ging dus niet helemaal volgens plan...). Later deed gek genoeg juist het verhaal de ronde dat Nienke degene was die Daphne er opzettelijk afduwde waardoor ze haar peddel kwijtraakte... Wie er dan ook wie in heeft geduwd, het was hoe dan ook een leuk middagje aan het meer (de volgende dag lazen we wel dat er een witte haai was gespot in het meer! :o), en onze eerste Australische BBQ was ook een succes (ook al was onze enige taak het eten opeten...). Er waren ook nog een aantal vrienden en PhD-ers bij de barbeque aanwezig. Clare en haar familie waren erg gastvrij en het was leuk om Clare ook eens op zo'n manier te zien.

Maandag moesten we wel weer aan de bak en zo wennen we langzaam aan het leven hier in Australie. We weten inmiddels: als je maar ‘No worries’ hebt en ‘Heaps of fun’ (héél veel plezier) komt alles goed. En van dat laatste is zeker sprake! Beetje bij beetje zijn we hier aan het integreren, en leren we steeds meer over de gewoonten en gang-van-zaken in Australie. Iets waar we hier bijvoorbeeld even aan moesten wennen is een raar soort systeem met betalen in de winkel; je hoeft je Australische bankkaart alleen maar voor een soort scanner te houden en je hebt al betaald, zonder enige pincode in te voeren! Wanneer je je boodschappen hier afrekent moet je trouwens met nog iets rekening houden; hoewel ze afval willen scheiden om ‘milieuvriendelijk’ te zijn, gebruiken de kassamedewerkers wel 10 plastic zakjes om je boodschappen in te laden (al is dat enkel je avondeten). Je moet dus onmiddellijk je eigen tas in hun handen schuiven voordat het te laat is en ze alles al hebben ingepakt. Om van de ellenlange bonnetjes maar niet te spreken... Hoewel we hier nu aan bepaalde dingen wel gewend zijn (en zelfs als echte Aussies op blote voeten rond hebben gewandeld), hebben we met andere dingen af en toe nog steeds geen idee wat we aan het doen zijn. Zo vergeten we nog steeds om onze helm op te doen als we gaan fietsen naar de universiteit en denken af en toe nog steeds dat er buiten ergens een alarm afgaat, terwijl dat dan een of andere irritante luidruchtige tropische vogel blijkt te zijn. Welk geluid van welke vogel komt is vaak onduidelijk, maar kaketoes kom je hier wel verdacht veel tegen onderweg naar de uni... Overigens wel bijzonder!

Verder is het standaard ‘How’s your day been going?’ of ‘Did you have a fun day?’ van de winkelverkopers soms nog steeds erg verwarrend; het klinkt zó persoonlijk en oprecht geïnteresseerd dat je echt even niet weet hoe je moet reageren. Willen ze echt een hele samenvatting van je dag of gewoon een kort ‘hallo’ terug? Inmiddels hebben we onszelf maar aangeleerd om in ieder geval maar gewoon beleefd ‘Hi’ te zeggen en misschien nog een ‘Yeah, good’. Als je maar lacht, want de mensen zijn hier gewoon te aardig om niet tegen te lachen.

Hoewel we nog best vaak gaan lopen of de fiets pakken (misschien ook omdat de bus zo duur is...), bleek toch al wel snel dat die heerlijke Tim Tams, het ijs en de boterhammen met choco-pasta een wat strengere aanpak nodig zullen hebben om van de heupen af te blijven.

Daarom zijn we lid geworden van het sportcentrum van de Universiteit (wel ietsje illegaal: we zeiden dat we studenten waren om minder te hoeven te betalen, wat we hier officieel niet zijn! Lekker goed van vertrouwen die Australiers). Nu kunnen we voor een vast bedrag per maand onbeperkt in het prachtige zwembad (met zout water!), naar diverse body step/pump, pilates en zumba lessen, en gebruik maken van de fitness ruimte. We hebben er dan ook al dikwijls gebruik van gemaakt voor en na stage: in het begin gingen we een aantal lessen samen uitproberen, maar omdat we ook een beetje onze eigen voorkeur hebben gaan we ook wel alleen. Erg leuke en motiverende lessen!

Een dag op de uni was en is (vooral op het begin) toch wel vrij vermoeiend; of het nu komt door de nieuwe mensen, omgeving/indrukken, nieuwe opdrachten of het Engels praten. We zijn nu allebei echt gestart met ons project, al is het toch voornamelijk nog inlezen, introductie schrijven en voorbereiden op de werkelijke data-analyses (Daphne) of experimenten (Nienke). Omdat het toch wel even inkomen is met een geheel nieuw project, is soms het gevoel dat je niet zeker weet wat je aan het doen bent onvermijdelijk. Eenmaal thuis na een dag stage hebben we soms dan ook niet veel energie meer over, maar we moeten niet klagen: we hebben het erg getroffen met onze stageplek! En ook met onze collega’s; we praten veel met onze (superlieve) Australische collega's tijdens werk en de lunch en zo leren we aardig wat dingen. Naast tips voor leuke plekken om heen te gaan leerden we bijvoorbeeld dat we onze roestige BBQ beter niet kunnen proberen op te knappen omdat die nogal de neiging hebben te ontploffen. Atijd een goeie tip!

Al sinds wij er zijn is het vrij stil op de uni vanwege de zomer/kerstvakantie. Pas eind februari begint alles weer. Oké, dat kan, maar nu hoorden we dat Australische studenten in totaal wel HEEL VEEL vakantie hebben, namelijk ongeveer 6 maanden per jaar! We wisten dat ze hier laidback zijn maar dit is wel ERG laidback...

Verder hoorden we dat Newcastle niet zo ontzettend vooruitstrevend is op een aantal vlakken... Hoewel er een paar leuke winkeltjes en art galleries opkomen kan je hier over het algemeen beter maar niet gaan shoppen voor de nieuwste mode. Daarnaast is vooral in de buitenwijken (waar wij wonen) de trend van superfoods nog niet erg aanwezig; aardig wat families zitten hier vanaf 's ochtends vroeg al Macdonald menu’s naar binnen te werken in het winkelcentrum. Misschien verklaart dit ook wel dat ongeveer 70% van de volwassenen overgewicht of obesitas heeft!

Verder praten onze collega’s vrij luchtig over giftige spinnen, krokodillen of slangen; haaien zie je hier nog ‘wel eens’ maar de ECHT gevaarlijke beesten komen blijkbaar meer voor in het noorden. Wij moeten het voor nu ‘maar’ doen met de irritante muggen en vliegen, luidruchtige vogels, simpele spinnetjes en gigantische super-wespen die op de campus rondvliegen, en...kakkerlakken. Met deze laatste diersoort zijn we letterlijk de strijd aangegaan: de oorlog is losgebarsten! Tot nu toe hebben de kakkerlakken al aardig wat verliezen geleden, maar ze zijn sterk en lijken hun troepen oneindig te kunnen aanvullen. Zelfs na een 3 dagen lange opsluiting onder een glas met een flinke laag zeepsop gaf een kakkerlak zich nog niet gewonnen!

Naast de gezellige lunches hebben we ook een andere leuke dingen gedaan met onze collega’s/de afdeling. Zo was er een kerstborrel en gaven we ons op voor een actief uitje met de afdeling: een cursus paddleboarden in de haven van Newcastle! Onze tweede keer paddleboarden dus! Waren we de eerste keer op onszelf aangewezen, nu kregen we zowaar een uitleg! Maar wij als Nederlanders (en een Zwitserse collega) pikten het vrij snel op: de boards zijn best stabiel dus lukte het aardig om te blijven staan. Behalve als er óf veel golven zijn óf je probeert er met twee personen tegelijk op te gaan staan... Ook dit keer bleven we dus niet droog. Hoe dan ook, een leuke en gezellige dag met daarna nog een uitgebreide lunch en eindejaars presentaties op de afdeling.

Ook hebben wij vieren als Nederlanders op 5 december een Sinterklaas lunch georganiseerd voor de hele afdeling. Iedereen had al mails gekregen over Sinterklaas en de tradities/gebruiken, plus een schoen in de bijlage die je uit kon printen en in elkaar zetten. Op 4 december kon iedereen die wilde zijn/haar zelf uitgeknipte en ingekleurde schoen zetten zodat wij die aan het eind van de dag konden vullen. Dit pakte enorm goed uit: het was zo aandoenlijk en leuk om te zien hoe een aantal mensen opgingen in het knippen, plakken en kleuren van hun schoen! We hadden aardig wat mooie schoenen aan het eind van de dag. Deze vulden we o.a. met pepernoten die we zelf hadden gebakken (die hebben we dus ook niet hoeven missen).

Bovendien waren er nog cadeautjes voor de mensen met de mooiste schoen. Op 5 december was het zover: we speelden met de hele afdeling het als in Nederland bekende dobbelstenenspel (waarbij cadeautjes voortdurend tussen iedereen worden uitgewisseld). Daarvoor hadden we een reuzen-dobbelsteen van karton gemaakt. Iedereen deed heel enthousiast mee (zelfs de professoren schopten verwoed tegen de dobbelsteen aan en Clare probeerde zlefs vals te spelen!) en het spel leidde tot grote hilariteit. Later kwamen er voortdurend mensen naar ons toe om te zeggen dat ze het zo leuk hadden gevonden en nog nooit zoiets hadden meegemaakt. Daarna was er nog een lunch, iedereen had zelfgemaakte dingen meegebracht. Na de lunch was er nog een quiz waarin vragen over verschillende nationaliteiten van mensen op de afdeling (Nederland, Italie, Zwitserland, Engeland, Polen) aan bod kwamen, erg leuk! Daarna was het snel opruimen geblazen, en... gingen we een weekendje weg, op een road-trip! We hadden een auto gehuurd bij Hertz en Nienke en Bonnie waren de chauffeurs.

Echt een duidelijk plan hadden we niet, maar we gingen in ieder geval richting Port Stephens en Forster: twee stadjes meer naar het noorden maar nog wel aan de kust. Nienke had eerder die week al een tijdje gereden en dus gelukkig al enige ervaring opgedaan, maar nog steeds waren we blij toen we zonder enige incidenten aankwamen bij ons motel. Op zich is het links rijden nog niet zo moeilijk, hoewel bepaalde dingen aan de andere kant zitten was het hebben van een automaat relatief te doen, maar daardoor werd wel regelmatig de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer... Maar in een ander land rijden is over het algemeen altijd wel een uitdaging.

Onze kamer had uitzicht op de zee (perfecte plek dus om lekker pizza te eten) en ook vanuit de jacuzzi en het zwembad hadden we een spectaculair uitzicht op het onweer in de verte. De volgende dag hebben we, op aanraden van een collega, Mount Tomaree beklommen. Dat was nogal een uitdaging: steunend en kreunend moesten we af en toe wel even uitrusten, maar konden we elke keer genieten van weer een andere mooi uitzicht. Eenmaal op de top hadden we een prachtig 360° uitzicht over Port Stephens en konden we mooi een plekje uitzoeken waar we, eenmaal weer beneden, aan het strand konden gaan liggen.

Helaas duurde het daar niet lang voor de regen ons weer terug naar de auto jaagde. Maar ach, we moesten toch onderhand weer gaan rijden voor onze volgende bestemming. In Forster was 's avonds niet bijzonder veel te beleven, maar we hebben onszelf goed kunnen vermaken met de selfie-paal (zie de foto hieronder)! Onze laatste road-trip dag was een we-doen-lekker-wat-we-willen dag. Met de auto is dat ook wel makkelijk: je kijkt gewoon in de Lonely Planet (of op google maps) wat je wil zien, en rijdt er gewoon naar toe. Zo zijn we mooie en bijzondere plekjes tegengekomen, die je anders met het OV nooit zou zien: we zijn naar een vuurtoren geklommen (heel steil pad) met een uitzicht op zogenaamde 'Seal rocks'. Daar kan je tot oktober walvissen spotten als ze migreren (helaas waren wij dus te laat) en zeehonden op de rotsen. Verder stopten we bij een prachtig meert (Green Point) waar we lekker konden zwemmen en lunchen en hebben ruim 400 treden beklommen voor weer een prachtig uitzichtpunt. Na onderweg nog een ijsje te hebben gegeten zijn we weer voldaan richting Newcastle gereden. Het was een leuk weekend!

De week erop stond er een gigantisch pakket ons thuis op tafel op de wachten. Het was dan weliswaar geen Sinterklaas meer maar toch had de Sint (Daphne's thuisfront) nog aardig wat voor ons over laten komen. Chocoladeletters, pepernoten, een groot speculaashart, en nog allerlei andere Nederlandse lekkernijen zoals drop waren helemaal uit Nederland verstuurd, superlief! Hadden we ons net voorgenomen rustiger aan te doen met het snoepen...

In andere weekenden hebben we ons ook wel aardig weten te vermaken; naast aardig wat tijd door te hebben gebracht aan de beach en de Ocean Baths (tja, zo doen ze dat hier nou eenmaal...), hebben we een bezoek gebracht aan het Newcastle museum (vooral het interactieve gedeelte bedoeld voor kinderen was erg vermakelijk...), de oceaan en Newcastle bewonderd vanaf een fort dat op een mooi uitkijkpunt boven de zee staat en restaurantjes ontdekt (o.a. een heerlijk en relatief goedkoop en biologisch hamburger restaurant). Verder zijn we een nog keer met Maartje en Bonnie naar Blackbutt Reserve gegaan, een natuurpark waar we wallabies, kangoeroes en allerlei andere tropische dieren hebben gespot en... een koala hebben geknuffeld! Dat was wel speciaal (zie foto)! Een andere dag zijn we met Maartje, Bonnie en Tamara, een Zwitserse collega, naar de 'Olive Tree Market' gegaan; een artistieke markt waar veel artiesten en kunstenaars samen komen en hun spullen verkopen. Er was gezellige muziek, lekker eten, en er waren veel grappige en originele dingen te krijgen (zie foto). We hebben de dag afgesloten aan Merewether Beach, met cocktails, pizza's, en een prachtig uitzicht op de oceaan.

Maar na een maand gewerkt te hebben op de uni, en er eigenlijk net gewend te zijn geraakt, brak de zomervakantie alweer aan. En er stonden, en staan, ons aardig wat leuke dingen te wachten: te beginnen met weer een dagje Sydney met zn vieren. Daar zijn we, na wat sight-seeing, nog naar ijssalon 'Cow and the Moon' geweest; wat volgens Maartje en Bonnie het lekkerste ijs ter wereld heeft. En ondanks dat het regende, stelde het absoluut niet teleur!

Daarna brak kerst aan: op de 24e waren wij en Bonnie en Maartje bij een Zwisterse collega en haar vriend uitgenodigd. Die dag begon met weer een surfles (en nu al echt met opstaan) en daarna een BBQ: een echte 'Aussie' kerst dus. Alleen de hitte waarvoor we al weken gewaarschuwd werden bleef uit. Op eerste kerstdag deden wij met zn tweetjes en Maartje, die die nacht bij ons logeerde, een traditioneel Nederlands kerstontbijt en 's middags hadden wij de Zwitserse collega en aanhang weer uitgenodigd en hebben we genoten van alweer lekker eten, cadeautjes en spelletjes.

Helaas moesten we daarna toch echt afscheid nemen van Maartje, die vanaf die avond alleen verder ging reizen en we niet meer zullen zien... Maar hopelijk volgend jaar een reünie! Na een traantje te hebben gelaten, moesten we toch ook gaan inpakken voor onze grote reis in Australië, die met een vlucht naar Melbourne zou beginnen! In Melbourne kopen we een auto waarmee we naar Canberra rijden, vervolgens naar Sydney voor oud-en-nieuw, en daarna verder omhoog langs de oost kust! We zijn al aardig op weg (zoals sommigen van jullie al wel op Facebook hebben kunnen zien), maar omdat we jullie verder nog even lekker in spanning willen houden daarover meer in onze volgende blog!

Voor nu alvast een heel gelukkig nieuwjaar en tot 2015!

Liefs,

Daphne en Nienke