Lieve allemaal,

We hadden het in onze vorige blog al even over onze aankomst in Nieuw-Zeeland, maar toen wisten we nog niet wat ons allemaal voor avonturen te wachten zouden staan. Inmiddels zijn we zo'n drie weken verder en hebben we Nieuw-Zeeland helaas alweer achter ons gelaten. Tijd dus voor een verslag van onze 'Great Kiwi Roadtrip'! Want kiwi's zijn vanaf nu niet alleen maar fruit voor ons; in Nieuw Zeeland kan het verschillende dingen betekenen (dus moet je oppassen wat je zegt...), voornamelijk omdat de kiwi een beschermde vogelsoort is die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt en dus als een soort nationaal dier wordt beschouwd. Zelfs de Nieuw Zeelanders zelf worden in de volksmond kiwi's genoemd. Maar genoeg gekletst; laten we maar beginnen aan ons verhaal!

Noordereiland

Na een nachtje in een hostel buiten Auckland konden we de volgende ochtend gelijk onze campervan ophalen; 4,5 meter van aan pracht en praal en hopelijk ook comfort... Na een snelle uitleg van de over de campervan gingen we dan echt op weg! Oh ehm... hoe haal je hem van de handrem? Enne... in welke 'D' van de automaat moet ik hem zetten? Aha ok! Nou, NU gaan we dan echt! :)

Een hele duidelijke planning hadden we nog niet, maar wel duidelijk dat onze eerste stop Hobbiton was: het land van Bilbo, Frodo en Lord of the Rings. We kregen een uitgebreide rondleiding en zelfs een 'pint' in de 'Green Dragon'; we waanden ons helemaal in de hobbit wereld.

We leerden dat deze set na verfilming van The Lord of The Rings speciaal herbouwd was voor 'The Hobbit' en daardoor nu dus ook te betreden voor tours. Erg leuk om te zien en zeker om het te vergelijken met hoe het er in de films uitziet. Voor de Lord of the Rings fans onder jullie; wisten jullie dat mannen uit het Nieuw-Zeelandse leger zijn ingezet om Orks te spelen? En dat Peter Jackson de miljoenen Nieuw Zeelandse huis-tuin-en-keuken schaap niet goed vond voor de films en er dus speciaal uit Engeland schapen moesten komen? Dat, en nog veel meer grappige weetjes, kregen we te horen tijdens de tour.

's Avonds onze eerste echte test voor onze campervan. Gelukkig is een camping vinden in Nieuw Zeeland niet al te moeilijk (er zijn misschien wel meer toeristen dan inwoners in Nieuw Zeeland...) en ook hier zijn de campings net als in Australie van alle gemakken voorzien. Sommige aspecten van de campervan waren even uitzoeken en wennen, maar al snel lagen we aan het stroom en hadden we ons ingenieus weggestopte uitklapbare bed gevonden.

Een leuke bonus (vooral op het Noordereiland) zijn de vele natuurlijke 'hot pools' overal en deze waren dus vaak ook (gratis) op campings te betreden. Misschien ook niet zo gek aangezien het Noordereiland voornamelijk uit vulkanische grond bestaat. Als we op een camping aankwamen duurde het dan meestal ook niet lang voordat we ons in onze bikini hadden gehesen en heerlijk in een warm bad lagen, starend naar de sterren. De baden waren erg warm, alleen andere aspecten van Nieuw-Zeeland niet zo; vooral de eerste paar nachten op het noorderleiland waren wat koud door de cycloon die voorbij raasde. Na een ernstig koude eerste nacht in ons busje stond de daarop volgende nachten dan eigenlijk ook altijd ons lekkere kacheltje aan in de camper!

De volgende stop was ook een erg leuke: de Waitomo grotten. Dit zijn erg uitgebreide grotten die vooral bekend zijn door de vele lichtgevende 'glimwormpjes' die je daar kan zien.

Er zijn allerlei activiteiten die je daar kan ondernemen, maar wij kozen natuurlijk het aller-avontuurlijkste pakket dat er was! ;) Erg gaaf, maar dit betekende wel dat we ons allemaal van top tot teen in ijskoude en natte wetsuits moesten hijsen waarna we 30 meter door een nauwe ingang de grotten in moesten abseilen, ijskoud water in moesten springen (ofwel gelijk aan een gapende zwarte diepte) en hier langere tijd door heen waden of zwemmen, meedere watervallen beklimmen en ons op onze buik (of in welke positie dan ook) door de smalste spleetjes wringen.

De glimwormpjes waren wel heel erg bijzonder, en zaten overal op de wanden van de grotten; we dreven een tijdje door de grotten in een opblaasband en zagen overal om ons heen kleine lichtjes: net een sterrenhemel! Helaas werden we al snel weer uit onze droom geholpen door onze gids: glimwormen zijn niet zozeer lichtgevende wormpjes als dat het het lichtgevende poep van een soord maden is! Lekker dan...

Moe maar voldaan reden we weer door naar onze volgende, lichtelijk stinkende, bestemming: Rotorua. Nu wisten we waarom onze collega's in Newcastle ons zo waarschuwden over de 'lekkere' geur daar! Rotorua staat bekend om de hotsprings en alle aan de oppervlakte borrelende geisers en gecentreerde vulkanische activiteit die daar duidelijk aanwezig is. Zo zijn we naar een 'Hot Water Beach' gegaan, waar aan een strandje het hete water van geisers zo omhoog gutst, zowel onder water als vanaf de kant. Dit klinkt heerlijk, maar omdat het water niet al gemixed is zoals in de hot springs of warme baden waar je voor betaald kon je je voeten aardig verbranden op de plekken waar het water direct omhoog kwam. Terwijl de rest van het water toch wel koud was. In het water zitten werd hem dus niet, maar zittend op het warme stomende zandstrand was ook niet verkeerd, uitkijkend op het dampende water en een opkomende zon. En tja...aan die geur wen je na een tijdje wel... :)

Na een mooie wandeling daar zijn we die avond toch ook nog maar even naar een betaalde hot spring gegaan (samen met 3 bussen vol Indiers en Chinezen). Hierna hadden we wel weer even genoeg gebadderd en na de volgende dag nog een bezoek te hebben gebracht aan een geothermaal park met kleurige kraters, geisers, grote borrelende meren (plus de grootste hot spring in de wereld!), reden we weer wat zuidelijker; naar Tongariro National Park. Rijdend door eindeloze vlaktes omgeven met bergketens kwamen we aan in het kleine gehucht daar; meer dan een camping, informatie service, hotel en restaurant was er eigenlijk niet. We waren gekomen met maar 1 doel voor ogen, namelijk de Tongariro Crossing lopen, oftewel een dagtocht over de craters van vulkanen heen! De volgende ochtend stonden we dan ook vroeg naast ons uitklapbed en werden we samen met een hele groep gedropt bij het beginpunt van de wandeling. Eten? Check. Water? Check. Muts? Check. Handschoenen? Check. Warme trui en jas? Check. De waarschuwingen onderaan de berg voor extreme condities bovenop de berg waren inderdaad niet voor niks geweest; die muts en handschoenen kwamen zeker van pas!Omhoog naar de top was het grotendeels zonnig, met mooie vergezichten, maar wat verder boven werd het erg mistig en zagen we alleen nog maar het paadje over de bergkam waar we op naar boven liepen...

Eenmaal boven zagen we helemaal niets meer terwijl er (volgens andere beklimmers) een prachtig uitzicht zou moeten zijn. We besloten om te wachten, zodat hopelijk de mist nog optrok. Zaten we daar, wachtend op zo'n 2000 m hoogte, maar uiteindelijk nog best relaxed; uit de wind en op van nature warme grond (de damp kwam er vanaf!) waardoor het helemaal niet zo koud meer was! Meer mensen besloten te wachten, en het betaalde zich uit; het moment dat die mist na drie kwartier toc nog optrok (wat letterlijk gebeurde binnen 5 seconden) was extra speciaal omdat we er zo lang op gewacht hadden! En omdat het een geweldig uitzicht was; de blauw groene meren en een grote krater ver beneden ons waren opeens heel helder zichtbaar.

De rest van de wandeling was ook heel erg mooi en afwisselend, al waren we na de laatste 3 uur constant naar beneden wandelen toch ook wel weer blij toen we de finish bereikten. Moe maar voldaan stapten we de shuttle weer in.

De volgende dag bereikten we onze laatste bestemming op het noordereiland; Wellington, een gezellig stadje aan de haven dat we nog even verkenden voordat we de ferry opreden en een 2.5/3 uur durende overtocht naar het zuidereiland maakten!

Zuidereiland

Via Nelson reden we naar Abel Tasman National park, wat we bewonderden vanuit onze kayak, en waarover onze enthousiaste gids vanalles te vertellen had. Hij had ook veel wildlife gespot in de tijd dat hij daar werkte, zoals pinguins, walvissen, dolfijnen, zelfs orka's. Hoewel we die allemaal niet zagen, troffen we wel allerlei ander leven waaronder zeeleeuwen die lekker languit gezakt op hun rotsen naar ons omkeken. Toen we verder reden langs de kust zagen we ook spelende baby-zeehondjes, en passeerden we prachtige stranden met grote rotsen en grotten.

Ook kwamen we langs 'Farewell Spit', dit is een lang stuk land dat uitsteekt en waar elk jaar opnieuw walvissen stranden omdat ze deze onverwachte 'muur' niet zien aankomen.

Het werd nu even flink en lang doorrijden; we wilden langs de westkust van het zuidereiland, wat een erg lang stuk is, maar waar zich relatief weinig steden of stopplaatsen bevinden. Wel echt een prachtige tocht met aan de ene kant de woeste kust en de andere ontzagwekkende, met sneeuw bedekte bergketens (eigenlijk kunnen we ons niet meer een weg bedenken op het Zuidereiland die niet spectaculair was). Over lekkere kronkelende weggetjes, waarvan we dachten dat het maar beter was dat onze ouders het niet konden zien, reden we naar een tussenstop: de 'Pancake rocks'. Deze zijn zo genoemd omdat ze uit laagjes bestaan zoals een stapel pannekoeken. Maar dat was niet alles; door de kracht van het water waren er tussen deze rotsen 'blowholes' ontstaan, oftewel gaten waar het water bij vloed met heel veel kracht omhoog wordt gestuwd en omhoog spat. Erg spectaculair hoe hoog het water de lucht in gaat en wat een onheilspellend lawaai het maakt als het water tegen de rotsen beukt!

Na een lekkere koude douche gingen we weer verder; op naar Franz Josef. Er is hier eigenlijk maar 1 hoofdattractie: de gletsjer. Ijsklimmen hier stond hoog op ons verlanglijstje, maar helaas bleek al snel dat dit niet in ons budget viel: doordat de gletsjer de afgelopen jaren is gekrompen kan je er alleen maar met een (dure) helicopter naar toe. We kozen dus maar voor een wandeling door de vallei om de gletsjer toch nog van wat dichterbij te kunnen bewonderen.

De volgende stop was wel weer een roteind rijden (6 uur!), maar het absoluut waard door weer eindeloze prachtige uitzichten en Queenstown als eindbestemming. Echt een sfeervol stadje, en weer enorm veel gericht op extreme sporten zoals op veel plekken hier in Nieuw-Zeeland. Denk aan bungeejumpen, raften, skydiven, hang/paragliden en aan een touw door een kloof slingeren... We hadden dit natuurlijk allemaal graag willen doen als het gratis was geweest maar de bodem van onze portomonnees was nu toch al aardig zichtbaar na zoveel maanden... Toch kozen we uiteindelijk de meest avontuurlijkste (en ook wel gevaarlijkste) activiteit uit van allemaal zonder al te veel te spenderen; we besloten te gaan rodelen! Eerst met de gondola en skilift naar boven, en dan met een soort skelter over een circuit over een zeer bochtige weg keihard weer naar beneden. Het spreekt voor zich dat dit levensgevaarlijk was (wel voor ons in ieder geval) en uit veiligheids redenen hebben we hier dan ook geen foto's van...

's Avonds wilden we voor de wereldberoemde 'Fergburger' gaan, een hamburgertent, maar schrokken nogal van de lange rij (tot aan de andere kant van de straat...) en gebrek aan zitplaatsen. Dus besloten we maar dat een hamburger voor lunch de volgende dag ook wel een voedzame keuze zou zijn. En hoewel de rij niet minder lang was tijdens de lunch, hebben we toch de wereldklasse burger kunnen proeven; het was voortreffelijk!

Na dit culinaire hoogstandje was het tijd voor het zuiderlijkste puntje van onze reis: Te Anau. Dit was eigenlijk meer een tussenstop voor ons om naar Milford Sound door te reizen, waar we een cruise door de fjorden gingen doen. De weg naar Milford Sound is een van de mooiste routes van Nieuw Zeeland en ook de boottocht door de fjorden was een lust voor het oog. De nevelige mist en flarden wolken maakten de uit het diepe water oprijzende bergen extra mysterieus, al was het jammer dat de zon niet scheen.

Aan de andere kant hadden we ook wel geluk met het weer; voordat wij kwamen was er meer dan 500ml regen in 24 uur gevallen, wat voor de toeristen voor ons niet zo leuk was maar wat voor ons betekende dat er uit alle mogelijke gaten en scheuren in de bergenhellingen duizenden watervallen kwamen. Van kleine kletterende stroompjes tot wilde denderende watermassa's (waar we ook even onder konden douchen). Het regent overigens erg veel in het zuiden; er werd ons verteld 2 van de 3 dagen! Milford Sound zelf was best wel een eindje van de 'bewoonde' wereld (geen bereik!) en bestond eigenlijk alleen uit een informatie centrum en een haventje, maar voor de nacht vonden we toch nog een heerlijk afgelegen maar erg knusse en gezellige lodge waar we even helemaal tot rust konden komen. De dag daarop liepen we nog een track naar een bergtop waar we prachtige uitzichten op besneeuwde toppen, bergketens en gletsjers konden aanschouwen, waarna we terugkeerde naar de bewoonde wereld; Te Anau.

Daar aangekomen ondervonden we dan eindelijk die 4,5 meter van campervan pracht toen de achterkant van onze campervan een boot van wel heel dichtbij kon bekijken... Een BOOT vraag je?! Ja, een boot... En we waren niet eens in de buurt van water (gelukkig!). Want als je aan je ene kant een wilde groep chinezen probeert te ontwijken, en aan de andere kant goed oplet of er een auto aankomt van achteren, kan het zomaar zijn dat je de dodo die zijn auto met een boot in de aanhang zomaar voor 4 of 5 parkeerplaatsten aan de kant zet, helemaal mist! En als de boot dan net niet te zien is door de achteruitkijk spiegel is het BOEM, waarna je verschrikte blikken met elkaar uitwisseld en de schade maar gaat opnemen. Gelukkig viel het voor de boot mee, en ach... wie heeft er nou twee achterlichten nodig? Wat ductape erop en we konden weer door. Wel fijn trouwens dat we 0 euro eigen risico hadden...

Na dat ook weer meegemaakt te hebben reden we richting Wanaka, een schattig plaatsje aan een meer dat beetje de sfeer had en oogde als een wintersport oord. Helaas, geen sneeuw toen wij aankwamen, maar wel een heerlijke zon die al die tijd bleef schijnen; tijdens de cappuccino op het terrasje vol met locals en tijdens onze avontuurlijk mountainbike trip de volgende dag, die over spannende paadjes langs het Wanaka meer liep en begeven was met gele, oranje en rode bomen. De herfst geeft echt een extra dimensie aan de al zo indrukwekkende landschappen in Nieuw-Zeeland!

Na ons nog te hebben vermaakt in 'Puzzle world', een grappig museum in Wanaka waar niets is zoals het lijkt en waar allerlei verwarrende illusies en gezichtsbedrog centraal staan, reden we naar onze op een na laatste stop: Mount Cook National Park!

Dat was nog wel een eind rijden; lange tijd reden we door eindeloze vlaktes en zagen we hoe Mount Cook, de hoogste berg in Nieuw-Zeeland, en de omliggende gigantische besneeuwde bergketens langzaam overal om ons heen oprezen. Nu voelde het echt alsof we in the middle of nowhere waren; het was pikdonker, we kwamen lange tijd nauwelijks enige lichten, huizen of auto's tegen en dus stopten we bij de eerste beste camping omdat we niet wisten of we nog wel langs eentje zouden komen. De volgende dag aanschouwden we het nationale park en de hele omgeving bij daglicht; de zon scheen non-stop terwijl we onze weg vonden op een mooie track naar de voet van Mount Cook en tot aan de rand van een gletsjermeer waar giga stukken ijs van de aangrenzende gletsjer in ronddreven.

Via het diepblauwe Tekapo meer was het daarna een lange (laatste) zit naar Christchurch. We hadden onderweg al wel wat verhalen gehoord over Christchurch en wisten dat het niet nodig was er heel lang door te brengen vanwege de recentelijke aardbevingen. Toch vonden we het wel een beetje jammer dat we helemaal niets van Christchurch meer konden zien; we kwamen in het donker aan op een camping vlakbij het vliegveld en moesten de volgende dag al vroeg onze geliefde (maar enigszins gehavende) campervan weer inleveren om vervolgens onze vlucht van Christchurch naar Auckland te halen. Het was niet altijd even ruim in onze campervan en er waren de nodige ergenissen zoals bijvoorbeeld wanneer iemand weer iets was vergeten nadat we het bed al hadden uitgeklapt (we moesten alles dus wel goed plannen), maar het was een geweldige manier van reizen; de compacte indeling, het fornuis, koelkast en zithoekje waren erg fijn en we konden overal onderweg even stoppen bij mooie punten en onze eigen routes plannen. We zouden het dus aan iedereen aanraden om op deze manier te reizen (en nee, dit is geen reclame ;))! Maar neem wel een wat grotere camper als je met meer dan 2 bent.

In Auckland hebben we ook nog twee nachtjes in een hostel doorgebracht. De wandeling op het nabijgelegen vulkanische eiland Rangitoto was erg mooi; vanaf de top van de vulkaan hadden we een panoramisch uitzicht over Auckland en omgeving en we begaven ons in lavagrotten die zich op het eiland bevonden.

Auckland zelf was voor ons 'gewoon' een stad; niet heel bijzonder verder maar wel een paar gezellige straatjes en cafeetjes. Helaas moesten we na die 2 nachten toch echt afscheid nemen van Nieuw-Zeeland en begon onze uiterst lange terugreis bestaande uit totaal 4 vluchten... Waaronder 18 uur wachten in Taipei (wat overigens uitermate geschikt is voor het schrijven van een blog...!).

En dat was het dan voor onze grote avontuur! We vinden het leuk dat jullie ons over de hele wereld gevolgd hebben en kunnen niet wachten om jullie (al heel erg snel) eindelijk weer te zien! :)

De Kiwische groetjes,

Nienke & Daphne